Με το σημερινό post φτάσαμε μέσα σε ένα χρόνο (και κάτι ψιλά) τις 236 αναρτήσεις. Βέβαια τον Σεπτέμβριο του 2011 έκανα περισσότερες αναρτήσεις απ' ότι έκανα τους τελευταίους 4 μήνες αλλά δεν έχει και πολύ σημασία..
Όπως είχε πει και ο μεγάλος Μichael Jordan "την μέρα που αυτό που κάνω σταματήσει να μου δίνει χαρά μη έχοντας το ίδιο πάθος και την ίδια επιθυμία, τότε και θα σταματήσω το μπάσκετ" (κάπως έτσι το είπε). Κάπως έτσι και εγώ νιώθω το τελευταίο διάστημα... Όχι για το μπάσκετ όμως. Το έχω ακόμα αυτό και ας είμαι κοντός. Οκ, το να συγκρίνω εμένα με τον Jordan ακούγεται ιερόσυλο. Ίσως όμως, λίγο πολύ να είμαστε όλοι μας λίγο ιερόσυλοι...
Αυτή είναι και η τελευταία ανάρτηση του blog, που καταβάθος όλοι σας λατρέψατε και θαυμάσετε. Παραδεχτείτε το.
Ήταν μία πολύ όμορφη διαδρομή, μέσα στην οποία έμαθα πολλά πάνω σε αυτό που αγαπώ και γνώρισα σπουδαίους bloggers όπως τα παρτάλια, τον απίτη, την λεύκη αλλά και πολλούς άλλους που δεν αναφέρω γιατί βαριέμαι αφάνταστα.
Ξεχωρίζω όμως τον πιο μάγκα bloger όλων των εποχών Σιμιγδαλένιο και φυσικά τον Aνώτερο, τον άνθρωπο που πραγματικά με βοήθησε στο να εξελιχθώ (πιστεύω) σε αρκετούς τομείς οι οποίοι μπορεί να είχαν τις θυσίες τους (όπως η φιλοσοφία για παράδειγμα, αστείο που μόνο εσύ θα πιάσεις Ανώτερε) αλλά πραγματικά άξιζαν. Ελπίζω να τελείωσαν εδώ όμως αυτές οι θυσίες.
Ιδιαίτερο ευχαριστώ στους υπόλοιπους αναγνώστες για την θερμή τους στήριξη (και όχι Ανώνυμε Σωτήρη, δεν εννοώ εσένα).
Φυσικά δεν μπορώ να μην ευχαριστήσω τους πρωταγωνιστές μου. Χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχα εγώ.
Σαν JRous δηλαδή.
Eπίσης δεν μπορώ να ξεχάσω το πρώτο σχόλιο που μου έκαναν (εξαιρώ το κουρκούτι) το οποίο ήταν το εξής:
"μεγαλε εισαι τελειως ασχετος με το photoshop! οτι να ναι! ασε που με αυτα που γραφεις, δε σε κοβω πανω απο 14! και μαθε λιγο απο blogging! πως εχεις τις photos ετσι οπως να ναι! σε καμια σειρα? προεξεχουν απο εδω, προεξεχουν απο εκει! πρεπει να ειναι ολες σε ενα πλαισιο! οπως και αυτες με τον μητρογλου και τον σπανουλη! μπαινουν μεσα στα ποστς! αντιαισθητικο το ολο αποτελεσμα! θελει πολυ δουλεια!"
Φυσικά δεν μπορώ να μην ευχαριστήσω τους πρωταγωνιστές μου. Χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχα εγώ.
Σαν JRous δηλαδή.
Eπίσης δεν μπορώ να ξεχάσω το πρώτο σχόλιο που μου έκαναν (εξαιρώ το κουρκούτι) το οποίο ήταν το εξής:
"μεγαλε εισαι τελειως ασχετος με το photoshop! οτι να ναι! ασε που με αυτα που γραφεις, δε σε κοβω πανω απο 14! και μαθε λιγο απο blogging! πως εχεις τις photos ετσι οπως να ναι! σε καμια σειρα? προεξεχουν απο εδω, προεξεχουν απο εκει! πρεπει να ειναι ολες σε ενα πλαισιο! οπως και αυτες με τον μητρογλου και τον σπανουλη! μπαινουν μεσα στα ποστς! αντιαισθητικο το ολο αποτελεσμα! θελει πολυ δουλεια!"
...........................
Καριόλη.
Αλλά τον ευχαριστώ γιατί δούλεψα περισσότερο μετά. Καλύτερα να σε πεισμώνουν παρά να σε γλύφουν.
......
.............
Ώπα ώπα.
Μην ξενερώνετε (για εσάς τους 2 στους 10 αναφέρομαι).
Όταν τελείωνει κάτι, πάντα θα ξεκινάει κάτι καινούριο.
........
......
.............
Ώπα ώπα.
Μην ξενερώνετε (για εσάς τους 2 στους 10 αναφέρομαι).
Όταν τελείωνει κάτι, πάντα θα ξεκινάει κάτι καινούριο.
........
Κατά κάποιον τρόπο το αποκάλυψα και παραπάνω.
Το ταξίδι δεν τελειώνει εδώ, απλά αλλάζουμε σελίδα.
Τι είναι η ζωή χωρίς ρίσκο εξάλλου?
....
Kαι μην ξεχνάτε, it's just a ride.....
Ήμουν ο JRous και σας ευχαριστώ και πάλι!
